divendres, de febrer 21, 2014

stardate: la tierra de ana



així com el món de sofia em va agradar molt, aquest altre llibre de jostein gaarder, la tierra de ana, m’ha decepcionat. l’he trobat, repetitiu (avorrit), exagerat, forçat. massa missatge per tan poca història.




només algunes idees que m’he anat trobant mentre llegia m’han cridat l’atenció:

“Un barril de petróleo equivalía a 159 litros y se vendía en ese momento a unos 100 dòlares, unaas 600 coronas o unos 76 euros. Ese barril de petróleo suministraba por sí solo tanta energía como 10.000 horas de trabajo físico, lo que en Noruega correspondería a 6 años de trabajo por persona. Con un sueldo anual de 350.000 coronas, unos 44.500 euros, equivaldría a 2,1 millones de coronas en sueldos, unos 266.500 euros en esos 6 años. En otras palabras: un solo barril de petróleo aportaba una energía que costaría más de 2 millones de coronas si tuviera que ser sustituída por trabajo manual. Y el norteamericano medio consumía 25 barriles de petróleo al año, lo que correspondería a 150 años de trabajo por persona y equivaldría, más o menos, a que un norteamericano tuviera en cada momento 150 esclavos de energía a su servicio para propulsar todos los coches y máquinas, todos los frigoríficos y aparatos de aire acondicionado, todos los aviones, fábricas, granjas y máquinas de ocio ...”

“Aquí donde yo me encuentro, en uno de los rincones más ricos del mundo, aún importa solo una cosa: lo llamamos consumo. En algunas otras sociedades se habla de necesidades vitales. Cuando en lugar de ello nosotros usamos palabras como consumo o gasto, tal vez se deba a que no entendamos que hay un límite. La gota no llega nunca a desbordar el vaso. Una palabra que ya casi no se usa es basta!. La palabra que pronunciamos constantemente tiene tres letras y es la palabra más.”

“ ... me parece inmoral ser pesimista
-       Inmoral?
-       Pesimismo es sólo otra palabra para pereza. Puedo estar preocupada, que es algo muy distinto, pero los pesimistas se han dado por vencidos.”

“Podemos intentar comprender a los terroristas, pero nunca disculpar el terror.”


2 comentaris:

miquel ha dit...

No l'he llegit. De moment, el meu preferit és El misteri del solitari. Alguns altres llibres seus m'han semblat francament decebedors.

kika ha dit...

moltes gràcies, miquel. me l'apunto. no en sabia res d'aquest